Een zeer belangrijk element van deze mijlpaal is de tijd die nodig is om de oorzaak van een storing te diagnosticeren. Vanwege de toenemende complexiteit van hightech systemen wordt het steeds moeilijker om de oorzaak van een storing te vinden, vooral voor storingen die veel effecten (‘nevenschade’) in het systeem hebben. Dergelijke storingen veroorzaken een lawine van ongewenste effecten, waardoor servicetechnici gemakkelijk in de war raken bij het vinden van de werkelijke oorzaak.
De huidige manier van werken van servicetechnici is voornamelijk gebaseerd op trial-and-error en ervaring. Een belangrijke reden hiervoor is het gebrek aan beschikbare kennis aan de servicewerkzijde met betrekking tot het ontwerp van het systeem. Deze kennis bevindt zich traditioneel in de ontwerp- en engineeringafdelingen. De huidige trend van digitalisering en de adoptie van op modellen gebaseerde systeemengineering maakt deze kennis zichtbaar en biedt de mogelijkheid van op modellen gebaseerde diagnostiek. Zo'n methode moet echter schaalbaar en nauwkeurig zijn, waar nauwkeurigheid wordt gedefinieerd als: het aangeven van het juiste actieplan bij een systeemstoring.
Dit project bouwt voort op een reeks projecten over op modellen gebaseerde diagnostiek die ESI in de afgelopen jaren heeft uitgevoerd met hun industriële en academische partners. Het project richt zich op de diagnostiek van prestatievermindering als een uitbreiding op de tot nu toe ontwikkelde methodologieën, die zich voornamelijk richten op de diagnostiek van systeemstoringen. In het project zullen ook uitbreidingen van de methodologie voor systeemstoringendiagnostiek worden ontwikkeld.